Matroser paa Freya

Hei Bloggen …  Bente og Dag her !!!

Hvor ofte har vi ikke tenkt … å eia var vi der! Nå var T & Ø der, og vi kunne ikke la muligheten gå fra oss! Stillehavet … Tahiti og palmesus på øde øyer. Glemt var en svært lang flyreise over halve kloden med mellomlandinger i London og Los Angeles da vi satte foten på Tahitisk jord sent på kvelden 21.7. Det var varmt! Allerede neste dag traff vi T & Ø i havna. De hadde ankommet Papeete samme morgen fordi de ønsket å være ute i god tid for å rydde før vi ankom, men Tina hadde bommet på et døgn, så overraskelsen var stor når vi stod der på brygga og kikka på båten, for den var det noe kjent med J. Gleden over møtet var derimot STOR for oss alle. Det blei hotelldusj for T&Ø, overrekkelse av gaver ( Kaviar, makrell i tomat, Freia sjokolade, fiskeutstyr +++++ ) fra Norge, … og vaskemaskinen i leiligheten vår kom godt med. Den gikk i ett … til vi mønstret på. Vi forlot Papeete i strålende sol 24.7.. Delfinene ønsket oss velkommen i passasjen ut fra havna, og vi satte kurs for øya Moorea vest for Tahiti. For fulle seil blei det en myk overfart, men noen sushifangst blei det ikke. Vi koste oss allerede. Vi hadde sett oss ut en lagune nord på øya ved Cook Bay (på østsiden av bukta). Utsikten til høye fjell (1200m) innenfor og havet utenfor var fantastisk. Vi har etter hvert forflyttet oss etappevis sydover på øya med nye pass (inngang forbi revene) og nye laguner. Vi opplever å ha «all inclusive» på Freya med nypresset kaffe, hjemmebakt brød, kreative middagsretter og opplevelser som har stått i kø. Så langt har Murphy holdt seg langt unna.
En kveld opplevde vi en stor meteor med lang brennende hale. Vi så en rekke større og mindre eksplosjoner før meteoren til slutt brant opp og endte sine dager i Stillehavet. Det hele varte i mer enn ett minutt. Både flott og litt skremmende fordi det virket så nært. Vi har hatt flere hvalopplevelser på trygg avstand og tatt bilde av flere, men 1.8. var vi på en fisketur med jolla ( 9 fot ) utenfor revet da vi fikk en støkk alle sammen. Opp av havet 40 m unna kom en kjempe på nær 20 meter (knølhval). Den viste hele ryggtavla og svømte rolig før den bestemte seg for å gå ned igjen. Den viftet med hele halen før den forsvant, men vi hadde det travelt med å starte motoren for å sikre avstand.

Å snorkle på innsiden av revet har vært en fargerik opplevelse. Koraller og fisk i mange farger og størrelser. Havskilpadder har vært jevnlig på besøk, det samme kan vi si om en rekke rokker (piggrokker og flekkrokker) som vi har sett mange av rundt båten hver dag. Vi begynner å venne oss til at de faktisk er der! Det samme gjelder revhai på 1 – 2 meter. Vi setter vår lit til at de finner maten et annet sted. Rett ved der vi nå ligger, kalles plassen «Stingray world». På en tur med jolla besøkte vi plassen, og det blei et ordentlig sirkus. Flere kastet fiskeavfall i vannet, og det var stingrays og hai i alle retninger. T&Ø kunne ikke drøye lenge før de hoppet i vannet fra jolla og fikk raskt besøk av de silkemyke rokkene. Når en av dem ville slikke fingeren til Ø, syntes selv han det blei en drøy opplevelse. B&D har utsatt denne opplevelsen …
En kveld vi friterte scampi til kvelds i båten tok vi vare på skrellet og tenkte det kunne være kjekt å ha til agn eller «foring». Skallet blei forseglet i pose med glidelås, lagt i ny pose og bundet fast i et tau på utsiden av båten 15 cm over vannet (for de begynte jo å lukte etter hvert). Samme kveld hørte vi et stort plask i bakkant av båten. Da vi skulle sjekke posen, var den søkk borte …., så var de ikke helt mette disse haiene likevel.
Ellers nyter vi dagene og lever i takt med lyset. Det blir tidlig kveld og tidlig morgen. Solnedgangene og soloppgangene er i seg selv et eventyr. Jo, vi har opplevd mye … lange strender med palmer som henger utover, slakk line mellom palmer på stranda, morgenbad fra båten, og vi har heldigvis en uke igjen på Freya.

Bente og Dag
Matroser på Freya

           

Reklame

Tilbake til sivilisasjonen

Lyden av hanegal og bølgeskvulp er plutseleg bytta ut med bildur og byliv. Det er fullt av seglbåtar på ankringane og stjernehimmelen er tona ned på grunn av alt lyset. Men det er likevel godt å komme tilbake til sivilisasjonen. Det var spesielt å gå i butikken der utvalet var stort, enormt stort etter standarden me har vore vant med dei sist fire månadane. Her kan me handle av hjartans lyst, ikkje at skipskassa tillèt det då.. Tilgangen på drikkevatn her er fantastisk nok ubegrensa, noko som er ei stor forandring frå Tuamotu der me måtte lage vatnet sjølv og bruke minst mogleg. No brukar me med glede minst fire liter på ein kroppsvask. Det er også fantastisk å kunne vaske klede i berre ferskvatn, ikkje einast skyllinga slik me har vore vandt med i Tuamotu.

Me kom fram til Tahiti laurdag kveld, etter ein to dagars tur frå Rangiroa. Det var lite vind, så me køyrde motor mesteparten av tida. Turen gjekk bra og me fekk faktisk ein fin Wahoo så me kunne nyte råfersk sushi om bord. Wahooen vart middag i fire dagar og hadde ein heilt fantastisk smak, så me håpar på fleire slike fangstar.

Rangiroa var også ein flott atoll. Den er litt grønare enn dei andre, og har fleire innbyggjarar. Då me kom fram til Tiputa-passet fossa tidevatnet ut som ei elv, med delfinar som hoppa saltomortale i bølgene. Me såg på delfinane ei stund, men fann ut at straumen var for sterk for vår vesle motor, så me køyrde inn i neste pass. Delfinane såg me på fleire gonger frå land. Fantastiske dyr.

Me hadde veldig mykje fint vær, og snorklemoglegheitane der var bra. Drift-snorklinga var annleis enn i Fakarava sør, det var mindre å sjå, men straumen var ti gonger så sterk så me suste innover passet med adrenalinnivå langt over normalen. Me fekk veldig nærkontakt med hai, etter at me skadeskaut litt fisk. Her fekk me også sjå fleire svære Moreneål i si fulle lengde. Stygge fiskar som skremte oss meir enn haien.

I Rangiroa trefte me  på eit vennepar frå Frankrike som me møtte fyrste gongen i Mexico. Det var kjekt å kunne møtast att i Tuamotu. Me snorkla, grilla og koste oss i ei veke. Me var også innom Tiputa, den næraste landsbyen, og såg på missekåring. Det var tre kategoriar: Mr Tiputa, Miss Tiputa og sist, men ikkje minst Miss Rond Tiputa (Miss rund Tiputa). Miss Rond Tiputa var for damer i to-tre vektklassar over normalen. Det var eit artig show, og det var tydeleg att øyfolket har ei stor dose sjølvironi.

Tidenes brølar var nesten eit faktum då me gløymde å fortøye jolla ein ettermiddag. Eg kikka tilfeldigvis opp frå ei bok og såg ei jolle som låg og dreiv på god veg ut i laguna. Eg syntest den såg veldig kjent ut, til og med same motor som oss. Etter eit lite sekund hadde eg fått på meg svømmeføter og jumpa uti med bodyboardet. Eg svømte febrilsk mot jolla med mjølkesyre og blodsmak i kjeften, men rakk heldigvis fram til slutt. Tina sto på båten og lo.

Om to dagar får me storfint besøk. Foreldra til Tina flyr heilt på andre sida av jorda for å helse på oss. Sprekt! Dei skal vere her i to veker, og det gledar me oss veldig til. Dei skal bu på hotell i to dagar før dei flyttar inn på båten. Då skal eg og Tina snike oss til ein hotelldusj. Det vert fyrste dusjen på fire månader. Misforstå meg rett, me har vaska oss, men ein skikkeleg dusj med ubegrensa vatn har me ikkje sett sidan La Paz. Det kjem til å verte heilt fantastisk.

 

Meir under enn over vatn…

Plutseleg hadde me vore i Fakarava i nesten tre veker. Det var mykje å utforske både på land og i vatn. Fantastiske strender med rosa sand, hengekøye og slakkline mellom palmetrær og turkist hav ein kan ligge å duppe i når sola steiker som verst. Det er rart å vere her som  me har drøymt oss vekk til så mange gonger heime i Norge. Me veit me er heldige og prøver å nyte det til ei kvar tid. Det er ikkje alltid like greit å vere så langt vekke frå heime. Særleg når familien har fått eit nytt medlem. Gratulerar så mykje til Liv og Geoff med den vesle jenta.

Fakarava har mykje å tilby. Sørpasset, Titamanu, byr på snorkling i verdsklasse. Der var det korallrev i perfekt stand. Dette må vere det beste me har opplevd til no på turen. Når tidevatnet renn inn i laguna driv me med straumen langs kanten av passet. Vatnet som renn inn er krystallklart og ein ny verden opnar seg. Med sikt på over 30 meter og masser av korallfisk og hai, er det som å symje i eit akvarium. Det er også nokre svære Napoleonsfiskar som ein kjem tett innpå. Dei er svære, men bedagelege, noko som gjev Tina assosiasjonar til ein gamal onkel. Drift-snorklinga i Titamanu var heilt fantastisk, og me fekk heldigvis gjort det mange gonger. I Rotoava, landsbyen ved nordpasset, fekk me lånt oss syklar, og fekk ein  flott sykkeltur til Nordpasset. Her fann me vår eigen perfekte strand, og naut eit bad i nettoen. Det var også kokosnøtter som kunne plukkast, så me tok med oss nokre til båten for å mekke kokosdrinkar. Slik går dagane i paradis..

Me traff fleire fine folk  under opphaldet i Fakarava. Ekstra artig var det å møte to andre norske båtar. Det var Astahaya, med Tom og Christian, og Lovinda Too med Svein og Irene. Det er ikkje fleire enn seks norske båtar på segltur i Stillehavet, så at me plutseleg var tre norske båtar på same ankringa var spesielt. Det er utruleg hyggelege folk som me set veldig pris på. Me fekk kjapt tilnamnet «barna», og vart tatt godt vare på. Me satsar på å treffe dei att sidan me alle skal til Fiji.

Etter halvanna veke i Fakarava var planen å reise vidare til Toau. Me måtte reise tidleg om morgonen for å kome ut av passet på rett tid. På veg til passet hadde me eit uhell der bomfestet rauk, og me måtte snu og reise tilbake til ankerplassen. Då hadde Tom og Christian 20års feiring, og me vart invitert med på perlefarm (Tina svei av eit halvt månadsbudsjett på perleøyredobbar) og middag på ein liten restaurant. Det vart ein fin dag.  Bommen var heldigvis lett å fikse så tidleg neste morgon freista me på nytt. Då fekk me ikkje ankeret opp og me mista jekken til ankerspelet over bord. Den må me ha, så då vart det dykking så snart sola stod opp. Det vart soleis ikkje avreise den dagen heller. Plutseleg var det ikkje lenger gunstig vind og me fann til slutt ut at det kanskje ikkje var meininga at me skulle komme oss til Toau. Me slo difor fylgje med dei to norske båtane, og reiste tilbake til sørpasset. Det angra me ikkje på og naut ei fantastisk veke med god mat, masse drikke og godt selskap

For tre dagar sidan reiste me ut frå sørpasset og sette kursen for Rangiroa, den største atollen i Tuamotu. Fakrava prøvde nok ein gong å dra oss tilbake. Like utanfor atollen høyrde me ein rar lyd, og såg plutseleg at heile genoaen låg i vatnet langs båten. Det kunne blitt ille, men me fekk berga den kjapt opp i båten. Heldigvis er det to forsegl på båten, så me heiste kutterseglet og fortsette mot Rangiroa. Resten av turen var kjempefin, med nydeleg vær og lite bølger. Etter Halvanna døger var me framme og kunne ankre opp ved landsbyen Tiputa. Her er det fint, men storby i forhold til Rotoava. Planen er å vere her ei stund, og her skal me møte nokon venner på vår alder som me møtte i Mexico. Det vert kjekt.

Når det gjeld det daglege livet på båten så må me nok innsjå at me har bomma ein del under handlinga i Mexico. Matlageret i båten byrjar å bli skrapa. Me må derfor vere litt kreative i matvegen sidan alt er så dyrt her. Me kjøper for eksempel vanleg kjeks og saltar den sjølv, sidan saltkjeksen er tre gonger så dyr. Det er heller ikkje alltid lett å lage mat når kjøkkenet bevegar på seg. Det har gått nokre middagar i golvet.

Vår kjære kindle har desverre avgått med døden, så no les me det me kan få bytta til oss. siste på lista var «In Siberia», ei reiseforteljing frå Sibir. Den var overraskande lite kjedeleg.

Ankomst Paradis

Fyrst ein liten filmsnutt som Tina har mekka frå tida på Marquesas øyane. Den finn du her.

Endeleg Tuamotu!

Me ligg trygt ankra opp i Fakarava, den nest største atollen i Tuamotu. Her er det verkeleg sydhavsidyll med asurblå lagune, sandstrender og palmesus. Å liggje på anker her er som ein våt draum i motsetnad til dei rullande ankringane på Marquesas øyene. Det er i grunn som å liggje i ein stor innsjø, der dei einaste bølgjene kjem frå vinden i laguna. Det er ei veldig behageleg stemning her, og innbyggarane er utruleg hyggelege.

Turen ned hit frå Marquesas tok fem netter. Me hadde fint klart det på fire, men når ein skal inn i atollane må ein kome når tidevasstraumane er lågast (maks flo eller maks fjøre) slik at det ikkje er noko særleg straum i passa. Ein bør også ha sola litt bak seg, eller rett over, slik at ein kan sjå alle korallhovudane. Me måtte derfor sakke farta når me nærma oss. Det viste seg faktisk å vere lettare sagt enn gjort med opptil 30 knop vind på slør. Me hadde maks rev i storseglet og rev i kutterseglet, men gjekk likevel i 6 knop. Overfarten var elles veldig fin, me hadde eit par squalls (regnbyger med kraftig vind som kan komme opp i 50 knop. Dei kjem fort!) men det gjekk veldig greitt. Det var rart å vere undervegs igjen, men me kom kjapt inn i det.

Det kan være svært vanskeleg å kome inn i nokon av atollane her i Tuamotu. Me bestemte oss derfor for å reise til Fakarava fyrst der det faktisk er eit lett og oversiktleg pass utan korallhovud. Det som me var mest skeptiske til var tidevasstraumen, sidan me ikkje stolar heilt på motoren vår. Her i Fakarava renn det ut av passet i meir enn 10 knop med to meter brytande bølgjer over heile passet. I sånne forhold så stiller vel dei fleste båtar dårleg. Me planla derfor å koma inn til passet når det var litt etter maks fjøre, slik at me skulle få medstraum inn. Turen gjennom passet gjekk heldigvis veldig bra, motoren fungerte utmerket, og det klaffa perfekt med tidevasstraumen.

Me har på nytt funne roen og nyter slappe dagar, morgonbad før kaffien og småfiks på båten. No ligg me i nordenden av Fakarava ved landsbyen Rotoava. Me kjem til å utforske atollen sørover og håpar å finne avsides ankringar som me får ha heilt for oss sjølve.

Til slutt ein liten oppdatering på båtdyra våre. Me har fått nye leigetakarar. Me fann plutseleg ein gjeng med larvar (mjølbille) i couscousen vår. Tina brukte ein formiddag på å sortere couscous og larvar. Larvane vart mat til sugefiskane som har slått seg til ro under båten.

Murphy

Då har me hatt besøk av Murphy og lova hass i eit par dagar. Det har ikkje vore så kjekt.

Det heile byrja med at me mista favoritthovudlykta vår. Det var kjipt. Så skulle me på tur til tredje(?) høgste fossen i verda. Det regna hele vegen, så når me nesten var framme så måtte me snu fordi elva me skulle krysse var for stor. Det var bittert. På vegen heim fekk eg to store gnagsår fulle av jord, og Tina sparka nesten av seg negla på eine tåa. Det var vondt. Så fekk me vite at vatnet i bukta ikkje kunne drikkast, så me måtte derfor krysse ned mot Ua Pou for å fylle vatn før Tuamotu. Det var kjedeleg. Under klargjering for kryssinga fann me ut at den automaitiske pumpa i kjølsvinet ikkje funka på auto. Det var dumt. Då me skulle reise ut frå bukta byrja motoren å fuske, eksosen og eksosvatnet var svart, og den vart varm fort. Det var litt skummelt. På kryssen ned mot Ua Pou, 25nm, så hadde me akkurat for skarp kurs pluss 2 knop sidestrøm så me måtte ta fleire slag. Det gjorde sitt til at me ikkje kom til å rekke fram før det vart mørkt. Det var uheldig. Då me endeleg klarte å stå inn i bukta, med motor og storsegl, så vart me jamt og trutt dytta inn mot fjellveggen av vinden og straumen. Då fann motoren ut at nok var nok, og ville ikkje gå høgare enn 1000rpm. Det var kjempeskummelt. Me fekk heldigvis snudd båten i tide og la ut kurs tilbake mot Nuku Hiva, den fyrste bukta me besøkte, der følte me oss trygge på å segle inn. Halv tolv kom me seglande inn i bukta med veldig skiftande vind og ein gigantisk seglbåt som låg på tvers midt i bukta. Den hadde me ikkje veldig lyst å kræsje inn i. Me måtte til slutt skru på motoren igjen og fekk då halta oss forbi og inn i ankringsområdet. Det var ein lettelse. Me kasta anker og då ville ikkje ankervinsjen helpe til lenger. Det byrja å bli nok.

Dagen etter fann me ut at det mest sannsyneleg var tett eksos som var problemet, noko som viste seg å stemme. «Eksosalbogen» gjekk det nesten ikkje an å blåse gjennom, så det var ikkje rart motoren sleit. Med ukonvensjonell bruk av skrutrekker fekk me vekk ein god del, så no går motoren betre enn den gjorde tidlegare. Me får håpe det held til me får tak i ein ny.

No gjer me klar båten for kryssing ned til Tuamotu. Forhåpentlegvis har Murphy forlatt oss no.

Øyhopping i Marquesas

No har me vore i Marquesas i snart tre veker. Tida flyr.

Hiva Oa, fyrste stopp etter Mexico, er ei grøn øy. Skikkeleg grøn. Det er jungel over alt utanom akkurat i sentrum og den eine vegen. Ankringsområdet er dessverre ikkje noko å skryte av, med svell som rullar inn og mykje hai. Det var likevel kjærkomme etter overfarten. Etter ei lita veke i Hiva Oa, med suvenir i sekken og på kroppen, tok me turen ned til Fatu Hiva, Thor Heyerdal si øy. Den er om mogleg endå grønare, og her fann me verkeleg roen. Ankringa er i ei nydeleg bukt, Baie de vierges,omkransa av spesielle steinformasjonar.
Grunna bukta sine mange fallossymbol vart den då også kalla «penisbukta» heilt til misjonærane kom og endra namnet til jomfrubukta.

I Fatu Hiva møtte me igjen den norske båten Doris, med fire glade bergensarar om bord. Det var veldig kjekt å treffe likesinna nordmenn på turen. Me har også treft fleire hyggelege folk som me håpar å treffe att andre plassar i Stillehavet.

Frå Fatu Hiva segla me tilbake til Tahu Ata, ei mindre øy sør for Hiva Oa. Her var det sandstrender og palmesus. Me låg ankra i ei nydeleg bukt, Hana Moe Noe, med Djevlerokker på størrelse med jolla vår svømmande rundt båten. Dei fekk me også dykka litt med, noko som var utruleg artig. Her vart me og nokre andre seglarar invitert inn på middag rundt bålet til ein lokal som budde der. Me fekk servert nyleg fanga blekksprut, bonito i sitron og kokosmelk, og noko anna greier. Det smakte meget godt. Etter nokre dagar med dykking og strandliv fann me ut at me ville reise til Nuku Hiva for siste del av turen vår i Marquesas.

Her på Nuku Hiva skal me gå på eit par fjellturar, sjå på nokre Tikiar og handle inn litt til båten. Ankringen me er i no, Baie Taiohae, rullar fælt, men me skal flytte oss til ein betre plass, Baie Tai Oa, om nokre dagar. Her i Taiohae ligg også det me trur er verdens største private seglbåt (M5). Den er svær. Den har i tillegg til slepejollene (om slikt kan kallast slepejoller) eit sjøfly bakpå dekk. Det er nokon som har det.

Det er dårleg med utval i butikkane her, og nesten alt er veldig dyrt. Det går likevel fint å supplere litt på lageret i båten. Det som er bra er derimot frukta me har fått tak i. Her får ein kjøpt, eller bytta til seg, bananklasar, mango, sitron, kokosnøtt (dette er vel strengt tatt ei nøtt), pamplemousse og anna som eg ikkje kan namnet på. Pamplemousse er ein type grapefrukt på størrelse med ein håndball, og mykje søtare og mindre bitter enn den du får tak i på Handelslaget heime i Noreg. Den har det gått ein god del av, og me tenker å handle eit lite lager til Tuamotu, der det ikkje veks anna enn palmer.

Eg prøver fortsatt på fiske frå båten, og klarar fortsatt å miste slukar. Denne gongen fekk eg ein liten bonito heilt inn til båten før ein hai kom og reiste med fisk, sluk og snøre. Det vart eit blodbad ein halvmeter frå båten. Mindre artig. Av det positive så har me no fått tips til tilbereding av bonito så no vert den fortært med stor appetitt.

Baie Tai Oa vert siste stopp før me kryssar ned til Fakarava i Tuamotu, ein overfart som bør ta oss om lag fem dagar. Me ser fram til atollane i Tuamotu, og satsar på at det vert fantastisk dykking og bra surf der.

S/V Freya TV – Mexico til Marquesas

Mekka enda en liten snutt, denne er fra overfarten. Trykk her

Me klarte det!

Endeleg fast grunn å trø på. No har me ankra opp i Atuona bay på Hiva Oa og går rundt som to store glis og kan nesten ikkje tru det er sant. Turen tok nesten 31 dagar, noko som er ganske lenge. Me har segla 2934 nautiske mil på 30 døgn og 18 timar med ein gjennomsnittsfart på 3,98 knop. Det er cirka det me hadde rekna med. Det har vore opp- og nedturar, og då snakkar eg ikkje berre om bølgene. Me har hatt mykje fint vær, men fekk så absolutt dosa vår av torebyer og regnbyer, og vart ganske slitne i kropp og sjel av det. Segl som slo og store bølger frå sida som kasta oss rundt sette tolmodet på prøve, og det hagla nok ei og anna sjømannsglose ut over bølgene når det vogga eller slo litt vel mykje. Me var heldigvis aldri i situasjonar der me var redde, og har verkeleg botnsolid tru på Frøya sine sjøeigenskapar.

I løpet av overfarten var me faktisk nesten på kollisjonskurs med tre skip, dette skjedde midt utpå,  og me skvatt ganske greitt då AISen peip og fortalt oss at me kom til å passere med ei margin på 1 nmil. Spørsmålet var då om me passerte framom eller bakom, og det var ganske høg puls når me prøvde og feila litt før me fann ut tryggaste kursen å fare. AISen er faktisk den duppedingsen me har sett størst pris på, og kunne ikkje tenkt oss ein overfart utan.

Elles må me vel innrømme at 31 døgn til sjøs føltes lengre enn me rekna med. Dette vart også forsterka av at ein fekk vondt i baken av å sitte for mykje, etterfølgt av at ein fekk vondt i knea og hælane av å stå for mykje (båtdekk er hardt). Me fekk heldigvis ikkje liggesår.  Det tok også omlag halve vegen før me kom skikkeleg inn i det og slutta å tenke på alt som kunne gå galt. Me hadde rekna med at dette skulle ta rundt ei vekes tid, men følelsen av at ein er heilt aleine og milevis frå hjelp slapp ikkje taket før då. Turen byrja då også ganske dårleg med at vatnet me fylte i Puerto Vallarta ikkje var drikkandes, vasstanken lakk med ein gong og watermakeren byrja å fuske etter tre dagar. Sjølv om me fann ut av problemet med watermakeren fort, så var det ein dårleg følelse å vere tilnærma avhengig av den. Sjølv om me hadde fint overlevd ved å koke det vatnet me hadde ombord, så var det ein lite lystig tanke. Det vart heldigvis ikkje noko problem, og me lagde fint 4 liter drikkevatn kvar dag.

Det var også varmt på turen. Skrekkeleg varmt. Sveittespruten stod som ei tåkesky rund oss, og alt av klede og laken vart kjapt innsmørt med salt, sveitte og solkrem. Det var titt og ofte at me drøymde oss heim til tørre sengeklede, kald dusj og kjølig vårvêr i Noreg. Etter ekvator vart me akklimatisert og no er det faktisk ikkje så verst, sjølv om dagen er steikande varm og bading ikkje er aktuelt grunna ein stor populasjon av hai i bukta.

Det var også mange oppturar undervegs, og me sit igjen med eit positivt syn på turen. Det var magisk med delfinar om natta som, opplyst av moreld, såg ut som dei var teikna med ein tryllestav. Stjernehimmelen var ekstrem, og utallige soloppgangar og -nedgangar (var visst berre rundt 30 av kvar seier Tina) , einast for våre auge, har lagt seg på minnet.

Noko av det eg gleda meg mest til var å dorge over heile Stillehavet. Det var dessverre mindre fisk enn eg håpte på, men eg klarte likevel å miste tre slukar. To av dei gjekk med til Midgardsormen, eller noko anna av liknande størrelse, og eg måtte be til høgare makter om at ikkje alt snøret mitt skulle reise. 100 meter snøre forsvann på sekund på hard brems, og eg fann fort ut at eg ikkje ville ha dette utysket ombord. Siste sluken gjekk med til ein passe stor Wahoo som hadde litt for skarpe tenner for fortommen min. Elles kan fisket oppsummerast med ein Yellowfin tuna på eit par kilo, ein knøttliten Wahoo, ein Slangemakrell og to Bonito på 7 og 12 kilo. Bonitoen er dessverre rekna som kattemat, så me slapp den eine ut igjen (men jaggu var det moro å få den på kroken).

No nyt me late dagar her før turen går vidare til Fatu Hiva og Tahuata. Det er dessverre dårleg med internett her, så oppdateringane kan bli meir sporadiske framover

.

        

Hiva Oa!

Gladmelding:

Woho! Ankret opp paa Hiva Oa, 17.00 utc. Det er helt fantastisk her!

Link til kartet her.

På vegne av S/V Freya

Eldri 🙂

Dag 30

Nærme seg landkjenning for seglarane:

09.07S,137.53W.4,5knop.kurs230,vind15E. Tunfisk12kilo:-D. Maa sakke farta for ankomst i morgon tidleg. Me gler oss 🙂

Link til kartet her

På vegne av S/V Freya

Eldri 🙂