Synfaring på Fiji

Våre to nye matroser, Idunn og Tor, har funne seg vel til rette på båten. Dei er allereie blitt gode og svidde til tross for at det har vore dårleg vær her i nesten ei veke. Norsk hud og alt det der… Det verkar ikkje som det er nokon mellomting i været her, det er anten steikande varmt eller surt, småkaldt og vått. Men kven klagar? Ikkje me i allefall.

Tor styrer skuta

Tor og Idunn ankom marinaen i Nadi (uttalast Nandi) tidleg på morgonen. Daudslitne og med søvnmangel drog me dei med på proviantering i Nadi. Me skulle handle mat og drikke for heile opphaldet deira, så me kunne reise til avsidesliggjande øyer utan butikk. Heldigvis var det ein flott grønsaksmarknad med det meste ein kunne tenkje seg. Her vart det handla både kjende og ukjende rotvekster, grønsaker, frukt og den søtaste ananasen me har smakt.

Frukost på Freya.

Tor jobbar med å få opp ankeret medan Øyvind ser på

Land ho!

Fyrste stopp ut frå Nadi var Musket cove, ei flott øy, men litt for tett mellom båtane. Det var også dritvær så opplevelsen av staden vart kanskje farga litt av det. Me traff att Sarah frå den Norske båten Serine der, og rakk å få inn ein fest eller to mellom regnbygene. Mamanucasgruppa har mykje meir turistar enn Yasawa, så planen var å kome raskt opp dit. På den andre ankringen fann me ei strand heilt for oss sjølve, og været var ikkje så verst. Det utnytta me til fulle med stort bål og middag på stranda. Idunn fanga middagen under overfarten, ein gedigen makrell (Spanish Mackerel) på 12 kg. Litt anna type enn den me er vant med i Noreg kanskje, sjølv om smaken faktisk ikkje var heilt ulik.

Idunn i kampmodus

Største makrellen Idunn har fått

To landevegsrøvarar på båttur

Bålet vert bra når Øyvind passar på

No har me endeleg kome oss opp til øya Waya, den fyrste øya i Yasawa. Det er ei heilt fantastisk øy med sandstrender, høge fjell, god snorkling og med ein koseleg landsby inne i bukta. Innbyggjarane er veldig hyggelege, og me er vorte varmt tatt imot.

Mary sel tomat og grønt til vitjande

Øyvind: Eg sa du ikkje skulle stirre høvdingen i augene, Tor

Pøblar på den lokale barneskulen

På Fiji er det landsbyen som eig land og sjø, og før ein kan utfolde seg på ein ny stad må ein få velsigning hjå den lokale høvdingen. Då skal ein ha med seg ein kvast me Kavarøtter som gåve til høvdingen. Den skal overrekkast under ein seremoni som vert kalla Sevusevu. Høvdingen tek imot kavaen og seier ei regle på Fijiansk der han takkar oss for gåva og at han tek oss under sine vengjer så lenge me er hjå dei. Etter velsigninga kan me bevege oss fritt i landsbyen, fiske og bade på deira grunn. Me hadde på førehand lest mykje om denne skikken og var veldig usikre på korleis dette eigentleg gjekk føre seg. Heile opplevinga var udelt positiv, me vart tekne imot på stranda av Khuna, dotterdotter til høvdingen, ho snakka flytande engelsk og tok vel vare på oss under seremonien. Høvding Lai-Tom var ein hyggeleg mann i alderen 60 til 100 år.

Sidan me ikkje har drukke kava før vart me invitert av høvding Lai-Tom på grog (kava) ein ettermiddag. Kava er ein svakt narkotisk drikk som gjev numne lepper og er søvndyssande. Kavarøttene vert knust til pulver og blanda med vatn. Resultatet ser etter ei stund ut som skittent oppvaskvatn. Mmmm, høyres godt ut ! Det er også ritual når ein skal drikke kava. Før ein tek i mot koppen, som er eit halvt kokosnøttskal, skal ein seie Bula! og klappe ein gong. Etter ein har drukke opp alt skal ein klappe tra gonger til og seie Maca! (uttalast matha). Seremonien er ikkje over før bollen er tom. Denne tradisjonen har vel sin del av skylda for at Fijianarane er særs utsatt for alkoholisme, dei stoppar ikkje før flaska er tom. Me hadde høyrt at kava smakar vondt og kunne være vanskeleg å få ned, så me var spente på korleis dette skulle gå. Vår oppleving av drikken og ritualet var god og smaken var ikkje så verst. Me kjende at leppene og tunga vart numne, men vart ikkje søvnige. Mellom kvar runde snakka me om laust og fast frå Norge og Fiji. Det vart ein koseleg kveld rundt kavabollen.

Mary blandar kavapulveret med vatn

Solo knuser kavarøtter. Øyvind fylgjer med som ein god 70-åring

Idunn drikk grog

Tor også

Me har det veldig fint her. Det er ein trygg og god ankring og me gler oss til å utforske meir av området. I morgon skal me på guida tur på ein fjelltopp i dalen, middag på kvelden hjå nokre lokale og me har sett oss ut fleire plassar me skal snorkle og kose oss. Livet er ikkje så verst her på Fiji.

Ein fin gjeng, litt rare kanskje..

Tor kosar seg på stranda

Reklame

Kart frå 1800-talet og ghettomarina

Turen til Fiji frå Samoa gjekk bra. Det starta med nydeleg segling det fyrste døgeret. Me fekk fisk, det var små bølger, blå himmel, stjerneklart og månelys om natta. Fantastiske forhold! Så kom det eit væromslag med kraftigare vind frå sør. Me fekk opp til 15 m/s på slør, altså bølgene traff båten midtskips. Det bygde seg opp kjapt og reisa blei mindre behageleg, lyden av bølgene som slo inn i sida både kjentes og høyrdes ut som grunnstøytingar. Spesielt lite kjekt var det når bølgene slo over båten og inn gjennom ventilen i taket og eit lukka vindauge, typisk nok så havna det meste i ansiktet på den som låg og sov. Brutal oppvakning. Det meste vert slitsom i slike forhold, men heldigvis roa vinden seg neste dag til 10 m/s og dreia litt øst. Då fekk me bølger og vind meir i stompen og reisa vart meir behageleg. Etter fem dagar til sjøs var me endeleg på veg inn til Fiji. Me kom inn i Nanuku passasjen midt på natta og var litt nervøse for det. Karta rundt Fiji har ikkje det beste ryktet på seg, og ein del av kartmaterialet stammar då også frå 1800-talet og var gjort med blylodd og sekstant. Ikkje bra. For å gjere det endå verre er mange av sjømerkene øydelagd av syklonar og ikkje blitt erstatta. Det gjekk heldigvis veldig greitt for oss å komme inn, me hadde god kontroll heile vegen og stjernene lyste såpass opp at me kunne sjå land.

Her har me fått igjen pusten og kosar oss på den fredelege plassen. Me ligg på moring utanfor den mest shabby marinaen me har sett til no, men dei hyggelege ansatte veg lett opp for det. Savusavu er ein liten tettstad med mykje sjarm og livlege utestadar. Det er varme kilder her som renn ut i bukta og skapar trollsk stemning om morgonen. Dei lokale brukar dei til å koke maten sin i faktisk, så det er ikkje her me hoppar uti for å kjøle oss ned…

Her har me truffe mykje hyggelege seglarar og blandt dei to andre norske båtar. Det er alltid kjekt. Prisane her er ei gledeleg overrasking. No kan me ta oss råd til å ete ute ein gong i blandt. Dette passar særs bra no når gassystemet på båten har tatt kvelden for ei lita stund. Internettet her er også heilt fantastisk. Me har fått ganske rimeleg internett på mobilen så nå kan me surfe i båten. Hadde ikkje trudd at me kom til å sette slik pris på å endeleg vere tilgjengeleg att.

Båten skin igjen etter at Semi for over skroget med voks. Me hadde vanlegvis gjort dette sjølve, men Semi kapra oss på gata fyrste kvelden og med hadde ikkje hjerte til å sei nei når han fortalte om sine åtte barn som måtte leve på ris og vatn. Han forsnakka seg eit par dagar etter då han fortalte om sine seks barn som skulle få ferske grønnsaker og kjøtt frå marknaden i landsbyen. Jaja, kjekk fyr lell og båten vart fin.

Planen vidare er å komme oss ned til Nadi på vestsida av hovudøya i Fiji der me skal få på to nye matrosar. Me satsar på mange fine stopp på vegen. Dette gledar me oss sjølvsagt veldig til.

Gløymde nesten å fortelje om fisken me fekk. Sjukaste fiskeopplevinga til no, det er det ingen tvil om. Bremsen skreik plutseleg iltert, og eg sprang bort for å stramme den til. Medan eg var opptatt med å sjå på snella kjem utropet – å fytti hælvette- frå Tina. I det eg ser opp hoppar fisken endå ein gong og ein svær seglfisk (Sailfish) kjem til syne 70 meter bak båten. Heile fisken er oppe av vatnet, og den reiser på eit utras som nesten tømmer snella (på maks brems). Tina skrik: Kutt snøret, dette gåkke. Eg hadde ikkje heilt trua på det sjølv for å vere heilt ærleg, men etter det fyrste utraset gav den seg, og var eigentleg ganske grei å få inn etter det. Litt småskummelt å kleppe og dra monsteret ombord i båten med sverdet veivande rundt. Fisken smakte godt, og me har fortsatt ein del igjen, den var tross alt 2,5 meter lang!

S/V Freya TV – Selskapsøyene

Her er en film fra besøket på Selskapsøyene! Bedre sent enn aldri 😀 Selskapsøyene

Fossefall og Flammedans

Samoa har vist seg frå si beste side. Sjølv om me berre har fått fem netter i dette vakre landet, så følest det som mykje meir. Me har fått opplevd utruleg mykje på kort tid med ein guida taxitur (taxien er billig her) rundt øya som høgdepunkt. Me fekk sjå og bade i spektakulære fossefall, grotter og gigantiske lavahol.

Tilfeldigvis er det ein stor festival her no, Teula Festival, så det har skjedd mykje i Apia denne veka. Det har vore danseoppvisning med tradisjonell dans og flammedans. Me har også fått eit unikt innblikk i den tradisjonelle levemåten med kava-seremoni, matlaging og tattovering. Det er eit tradisjonsrikt og spirituelt folk som er stolte av sitt opphav.

Tre gonger i veka marsjerer heilte politistyrken i Apia frå politistasjonen til Rådhuset med fullt korps. Sjeldan har menn i skjørt osa så mykje respekt.

Desverre så er værutsiktene framover dårlege så me må forlate Samoa raskare enn me kunne ynskje. Neste stopp er Savu Savu på Fiji. Det er ei reise på omlag 5-6 dagar. Samoa har absolutt vore ein av favorittane så langt på reisa.

Talofa, Samoa!

Nok ei stor kryssing er vel overstått. Etter forsienka avreise frå Huahine ligg me no trygt fortøyd i Apia Marina i Vest Samoa, etter 12 dagar på vatnet. Kryssinga gjekk veldig fint, sjølv om den vart mykje lengre enn me hadde tenkt. I utgangspunktet var planen å stoppe på Suwarrow, som er på vegen, for å kvile litt og for å utforske atollen. Slik vart det ikkje på grunn av tidsmangel, gassmangel og dårlege værutsikter. Suwarrow er ubebudd og svært utsatt for dårleg vær, så valget var ikkje så vanskeleg. Kryssinga vart over dobbelt så lang som planen, men sidan me var veldig heldige med været så gjekk det heilt fint. Me hadde eit par byger med skikkeleg vind, men ellers var det fint vær med sol om dagen og stjerner om natta. Det var eit skikkeleg drittvær lengre sør for oss, der me eigentleg hadde tenkt oss, og me høyrde om fleire båtar som måtte komme seg vekk frå uværet. Me hadde vel flaks med været for ein gangs skyld.

Den mest ekstreme solnedgangen nokon sinne fekk me sjå midtvegs på turen. Det var lilla, rosa gult, grønt og blått heile horisonten rundt oss og den tok aldri slutt. Me sto og måpte. Slikt kan ein ikkje fange på film eller kamera dessverre. Øyvind hadde også sin livs fiskekamp undervegs. Ein tunfisk på størrelse med Tina beit på (ca 50 kg), og kampen varte i ein time. Det var mykje sveitte, blod og banning undervegs, men til slutt gjekk fisken av med seieren, to meter frå båten. Kanskje like greitt, den var alt for stor for oss sidan me ikkje har fryseboks, og det er heller usikkert om fiskeren hadde igjen krefter til å hale beistet ombord. Det var gangsperr i mage, lår, rygg og armar i to dagar etterpå. Ellers på turen fekk me to Dorado, ein fisk me ikkje har fått før. Den smakar som kylling og me fekk heile seks middagar ut av dei to.

Innsjekkinga til Samoa var litt av ein prosess. Heile fire stykkjer frå ulike departement skulle innom båten og me måtte fylle ut ein bunke med papir for kvar av dei, men god stemning var det.

Samoa er ein uslipt diamant. Det er mykje å oppleve, både kultur, mat og natur. Dei aller fleste snakkar godt engelsk, noko som er supert for oss, etter trois mois en Polynésie française. Her går menn og kvinner i skjørt, eller Lavalava som det heiter. Øyvind har kasta seg på moten! Folket her er veldig hyggelige og det er lett å komme i snakk med folk. Dei er like nyfikne på oss som me er på dei, og me gler oss til å utforske meir av landet.

Stor takk til Aurora for spot on værmelding under overfarten. Det er veldig trygt og godt å vite at nokon har kontroll på værsystema rundt oss.