Tilbake til sivilisasjonen

Lyden av hanegal og bølgeskvulp er plutseleg bytta ut med bildur og byliv. Det er fullt av seglbåtar på ankringane og stjernehimmelen er tona ned på grunn av alt lyset. Men det er likevel godt å komme tilbake til sivilisasjonen. Det var spesielt å gå i butikken der utvalet var stort, enormt stort etter standarden me har vore vant med dei sist fire månadane. Her kan me handle av hjartans lyst, ikkje at skipskassa tillèt det då.. Tilgangen på drikkevatn her er fantastisk nok ubegrensa, noko som er ei stor forandring frå Tuamotu der me måtte lage vatnet sjølv og bruke minst mogleg. No brukar me med glede minst fire liter på ein kroppsvask. Det er også fantastisk å kunne vaske klede i berre ferskvatn, ikkje einast skyllinga slik me har vore vandt med i Tuamotu.

Me kom fram til Tahiti laurdag kveld, etter ein to dagars tur frå Rangiroa. Det var lite vind, så me køyrde motor mesteparten av tida. Turen gjekk bra og me fekk faktisk ein fin Wahoo så me kunne nyte råfersk sushi om bord. Wahooen vart middag i fire dagar og hadde ein heilt fantastisk smak, så me håpar på fleire slike fangstar.

Rangiroa var også ein flott atoll. Den er litt grønare enn dei andre, og har fleire innbyggjarar. Då me kom fram til Tiputa-passet fossa tidevatnet ut som ei elv, med delfinar som hoppa saltomortale i bølgene. Me såg på delfinane ei stund, men fann ut at straumen var for sterk for vår vesle motor, så me køyrde inn i neste pass. Delfinane såg me på fleire gonger frå land. Fantastiske dyr.

Me hadde veldig mykje fint vær, og snorklemoglegheitane der var bra. Drift-snorklinga var annleis enn i Fakarava sør, det var mindre å sjå, men straumen var ti gonger så sterk så me suste innover passet med adrenalinnivå langt over normalen. Me fekk veldig nærkontakt med hai, etter at me skadeskaut litt fisk. Her fekk me også sjå fleire svære Moreneål i si fulle lengde. Stygge fiskar som skremte oss meir enn haien.

I Rangiroa trefte me  på eit vennepar frå Frankrike som me møtte fyrste gongen i Mexico. Det var kjekt å kunne møtast att i Tuamotu. Me snorkla, grilla og koste oss i ei veke. Me var også innom Tiputa, den næraste landsbyen, og såg på missekåring. Det var tre kategoriar: Mr Tiputa, Miss Tiputa og sist, men ikkje minst Miss Rond Tiputa (Miss rund Tiputa). Miss Rond Tiputa var for damer i to-tre vektklassar over normalen. Det var eit artig show, og det var tydeleg att øyfolket har ei stor dose sjølvironi.

Tidenes brølar var nesten eit faktum då me gløymde å fortøye jolla ein ettermiddag. Eg kikka tilfeldigvis opp frå ei bok og såg ei jolle som låg og dreiv på god veg ut i laguna. Eg syntest den såg veldig kjent ut, til og med same motor som oss. Etter eit lite sekund hadde eg fått på meg svømmeføter og jumpa uti med bodyboardet. Eg svømte febrilsk mot jolla med mjølkesyre og blodsmak i kjeften, men rakk heldigvis fram til slutt. Tina sto på båten og lo.

Om to dagar får me storfint besøk. Foreldra til Tina flyr heilt på andre sida av jorda for å helse på oss. Sprekt! Dei skal vere her i to veker, og det gledar me oss veldig til. Dei skal bu på hotell i to dagar før dei flyttar inn på båten. Då skal eg og Tina snike oss til ein hotelldusj. Det vert fyrste dusjen på fire månader. Misforstå meg rett, me har vaska oss, men ein skikkeleg dusj med ubegrensa vatn har me ikkje sett sidan La Paz. Det kjem til å verte heilt fantastisk.

 

Reklame

Meir under enn over vatn…

Plutseleg hadde me vore i Fakarava i nesten tre veker. Det var mykje å utforske både på land og i vatn. Fantastiske strender med rosa sand, hengekøye og slakkline mellom palmetrær og turkist hav ein kan ligge å duppe i når sola steiker som verst. Det er rart å vere her som  me har drøymt oss vekk til så mange gonger heime i Norge. Me veit me er heldige og prøver å nyte det til ei kvar tid. Det er ikkje alltid like greit å vere så langt vekke frå heime. Særleg når familien har fått eit nytt medlem. Gratulerar så mykje til Liv og Geoff med den vesle jenta.

Fakarava har mykje å tilby. Sørpasset, Titamanu, byr på snorkling i verdsklasse. Der var det korallrev i perfekt stand. Dette må vere det beste me har opplevd til no på turen. Når tidevatnet renn inn i laguna driv me med straumen langs kanten av passet. Vatnet som renn inn er krystallklart og ein ny verden opnar seg. Med sikt på over 30 meter og masser av korallfisk og hai, er det som å symje i eit akvarium. Det er også nokre svære Napoleonsfiskar som ein kjem tett innpå. Dei er svære, men bedagelege, noko som gjev Tina assosiasjonar til ein gamal onkel. Drift-snorklinga i Titamanu var heilt fantastisk, og me fekk heldigvis gjort det mange gonger. I Rotoava, landsbyen ved nordpasset, fekk me lånt oss syklar, og fekk ein  flott sykkeltur til Nordpasset. Her fann me vår eigen perfekte strand, og naut eit bad i nettoen. Det var også kokosnøtter som kunne plukkast, så me tok med oss nokre til båten for å mekke kokosdrinkar. Slik går dagane i paradis..

Me traff fleire fine folk  under opphaldet i Fakarava. Ekstra artig var det å møte to andre norske båtar. Det var Astahaya, med Tom og Christian, og Lovinda Too med Svein og Irene. Det er ikkje fleire enn seks norske båtar på segltur i Stillehavet, så at me plutseleg var tre norske båtar på same ankringa var spesielt. Det er utruleg hyggelege folk som me set veldig pris på. Me fekk kjapt tilnamnet «barna», og vart tatt godt vare på. Me satsar på å treffe dei att sidan me alle skal til Fiji.

Etter halvanna veke i Fakarava var planen å reise vidare til Toau. Me måtte reise tidleg om morgonen for å kome ut av passet på rett tid. På veg til passet hadde me eit uhell der bomfestet rauk, og me måtte snu og reise tilbake til ankerplassen. Då hadde Tom og Christian 20års feiring, og me vart invitert med på perlefarm (Tina svei av eit halvt månadsbudsjett på perleøyredobbar) og middag på ein liten restaurant. Det vart ein fin dag.  Bommen var heldigvis lett å fikse så tidleg neste morgon freista me på nytt. Då fekk me ikkje ankeret opp og me mista jekken til ankerspelet over bord. Den må me ha, så då vart det dykking så snart sola stod opp. Det vart soleis ikkje avreise den dagen heller. Plutseleg var det ikkje lenger gunstig vind og me fann til slutt ut at det kanskje ikkje var meininga at me skulle komme oss til Toau. Me slo difor fylgje med dei to norske båtane, og reiste tilbake til sørpasset. Det angra me ikkje på og naut ei fantastisk veke med god mat, masse drikke og godt selskap

For tre dagar sidan reiste me ut frå sørpasset og sette kursen for Rangiroa, den største atollen i Tuamotu. Fakrava prøvde nok ein gong å dra oss tilbake. Like utanfor atollen høyrde me ein rar lyd, og såg plutseleg at heile genoaen låg i vatnet langs båten. Det kunne blitt ille, men me fekk berga den kjapt opp i båten. Heldigvis er det to forsegl på båten, så me heiste kutterseglet og fortsette mot Rangiroa. Resten av turen var kjempefin, med nydeleg vær og lite bølger. Etter Halvanna døger var me framme og kunne ankre opp ved landsbyen Tiputa. Her er det fint, men storby i forhold til Rotoava. Planen er å vere her ei stund, og her skal me møte nokon venner på vår alder som me møtte i Mexico. Det vert kjekt.

Når det gjeld det daglege livet på båten så må me nok innsjå at me har bomma ein del under handlinga i Mexico. Matlageret i båten byrjar å bli skrapa. Me må derfor vere litt kreative i matvegen sidan alt er så dyrt her. Me kjøper for eksempel vanleg kjeks og saltar den sjølv, sidan saltkjeksen er tre gonger så dyr. Det er heller ikkje alltid lett å lage mat når kjøkkenet bevegar på seg. Det har gått nokre middagar i golvet.

Vår kjære kindle har desverre avgått med døden, så no les me det me kan få bytta til oss. siste på lista var «In Siberia», ei reiseforteljing frå Sibir. Den var overraskande lite kjedeleg.